با نام آنکس که گاه و بی گاه با تضرع و زاری او را می خوانم.

نه خستگی در کارش معنا دارد و نه با یک خطا ویک نمکدان شکسته، بنده اش را رها میکند.

من بی همه چیز باترفند های مختلف، قصد آرام و سرگرم کردن قلب و روحم را

در این واپسین لحظه های زندگی روزگار دارم. اما باوجود تمام اینها باز به درگاهش بازگشته

و با اینهمه پستی و بدی و گناه{باز نمی دانم که با چه انرژی و باچه رویی}

مرا پس نمیزند و مرا در آغوش میکشد و توبه ام را به راحتی قبول میکند.

حس لذت بخش است که بدانی در تمام بن بست ها، کوچه های تنگ،

خیابان های باریک و کوره راه هایی که راه بازگشتش درون مه گناه گم شده است،

 کسی هست که دستت را بگیرد و کمکت کند، کسی که از مادر دلسوز تر و مهربان تر است.

 حسی است که برای خودم غیر قابل توصیف است.چقدر خوب می شود

 اگر قبل از اینکه به درون چاهی واژگون شویم، دستش را بگیریم و به آغوشش سلامی دوباره کنیم.

    نویسنده: مصباح

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: